Listek figowy

Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) to odpowiednik polskiego Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. FDIC zajmuje się ubezpieczaniem wypłacalności depozytów w bankach objętych ubezpieczeniem, a więc tych co płacą składki. FDIC czy BFG powstały z pewnego kompromisu pomiędzy bankami, a centralnym nadzorem finansowym. Każdy z banków w systemie rezerwy częściowej może być ofiarą runu na bank, nawet ten najzdrowszy, a więc najbardziej dopasowujący zapadalność swoich pasywów (depozytów klientów) do zapadalności swoich aktywów (kredytów i obligacji).

Dlaczego każdy może być ofiarą? Załóżmy, że jakiś bardzo agresywny bank upada, ponieważ wszystkie swoje aktywa ma ulokowane w kredytach, a w okienkach ludzie chcą wypłacać swoje depozyty. Jeżeli bank nie znajdzie chętnego na pożyczenie mu płynności to normalnie powinien ogłosić bankructwo i powiedzieć swoim klientom, że depozytów nie ma. To znaczy może będą, ale jak ludzie pospłacają kredyty hipoteczne. (zobacz wpis "Jak bankrutuje bank")

Łatwo można sobie wyobrazić, że taka sytuacja zmusi innych do zastanowienia, czy aby ich pieniądze w innych bankach są bezpieczne. Jeżeli klienci innych banków wyruszą po wypłatę swoich depozytów, to mogą zrobić z całkiem zdrowego banku chodzące zombie. Dlatego tak ważne jest dla wszystkich uczestników systemu, żeby przekonywać, że pieniądze w bankach po pierwsze są, a po drugie że są bezpieczne.  Stąd idea dodatkowego ubezpieczania depozytów poprzez FDIC czy BFG. W przypadku bankructwa jakieś czarnej owcy, nie może dojść do przekonania, że coś się niedobrego dzieje z depozytami. Wkracza FDIC, zalewa wszytko gotówką i wszystko wraca do normy.

Oczywiście, co wiedzieć powinni już wszyscy czytelnicy, BFG czy FDIC to listek figowy. Ich aktywa są bardzo małe w porównaniu z wartością depozytów które gwarantują. Całość pieniędzy w bankach USA to około 10 bilonów dolarów, a aktywa FDIC to raptem 50 miliardów. Stanowi to około pół procenta gwarantowanych aktywów. Z sprawozdań BFG wynika, że posiada 6 mld złotych. Trochę lepiej, ale przecież w świecie pustego pieniądza i tak nie ma to znaczenia.. to tylko cyfra.

Gdy nastał wrzesień 2008 roku było jasne, że nie ma sensu uruchamiać FDIC do ratowania banków. Tamte bankructwa były po prostu za duże, żeby FDIC udźwignął skalę strat. wymyślono TARP oraz bezpośrednią pomoc przez FED (pożyczki, zamiany śmieci na gotówkę, gwarancje). Te działania opisane są zresztą w wspomnianym wpisie. Co ciekawe, kwota gwarantowanych depozytów przez FDIC została zwiększona do 250 000 dolarów. Skad taka zmiana? Znikąd.. po prostu skoro to zabawa, to mówić można wszytko.

Jednak małe banki zaczęły również bankrutować i nasilenie obserwowaliśmy w 2009 roku. FDIC zaczął ratować poszczególne depozyty coraz częściej. Lista bankrutujących banków jest znacznie dłuższa w 2009 roku niż 2008. I właśnie we wrześniu 2009 roku skończyły się aktywa FDIC

Zielone słupki to aktywa, a czerwona linia to skumulowane koszty ratowania banków. Koniec. W kasie pusto (choć w kasie i tak były same obligacje - patrz -"Mityczne fundusze") i pojawia się pytanie, co robić? Nie można powiedzieć przecież, że depozyty nie są bezpieczne.

Decyzja jaka się pojawiła to wzięcie pożyczek przez FDIC w komercyjnych bankach . Dlaczego nie od FED? Ano chodzi o zachowywanie pozorów; że przecież to wszytko się odbywa na wolnym rynku. Otóż nie odbywa się. FDIC ma przychody tylko ze składek banków, także pożyczki i odsetki od nich może spłacać tylko od tych samych banków, które im pożyczają. Fed natomiast nie chce pożyczać, bo tym samym musiałby znowu zwiększyć bazę monetarną, którą rozdął już i tak w epickim stylu (czytaj "Ile jest pieniądza w pieniądzu?"). Na końcu i tak się skończy jednak na finansowaniu z banku centralnego, bo nie ma innego wyjścia.  Ktoś może zauważyć, że przecież skoro wszytko działa i nic się nie dzieje, to jest ok.. Nie jest. Te zabawy kosztują i to bardzo dużo.

W między czasie oficjalny  dług USA dobija 12 000 000 000 000 dolarów (tylko rządowy, bez długów stanowych i innych instytucji zależnych). Pojawia się problem dużych cyfr. Trudno je sobie wyobrazić, więc na okoliczność przebicia 12 bilionów proponuje zmianę miary. Mierzmy długi w minutach świetlnych. Jak to mierzyć?? Bardzo prosto. Każdy banknot jednodolarowy ma długość 12,4 cm. Jeżeli ułożyć 12 bilonów tych banknotów obok siebie to osiągnęlibyśmy ciąg banknotów o długości 1 488 000 000 kilometrów. Światło pokonuje tą odległość w 83 minuty, zatem dług USA wynosi 83 minuty świetlne. Tylko dopowiem, że to odległość z jaką jest oddalony Saturn od Słońca. W końcu kosmiczne długi wymagają kosmicznych miar.

Dla ciekawości jeszcze jak się prezentuje dług Polski? Jeżeli przyjąć dług na poziomie 230 mld dolarów to mamy półtora minuty świetlnej. Prawda, że lepiej porównać?

PS..

Wiem, że wiele informatyków czyta tę stronę. Ja Was nie podpuszczam, ale nie zrobicie licznika długu Polski. Nie chodzi o jakieś mega rozbudowane liczniki w stylu tego licznika.

chodzi o zwykły prosty skrypt jak ten:

National Debt Clock